آیا رواست که میلیونها مرید و پیرو و دلداده حضرت مجذوبعلیشاه از آموزه های حضرتشان محروم باشند؟ 

۹۶۶

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید

این روزها واژه هجران دو بار معنایی را برای ما که به غربت ناخواسته مبتلا گشته ایم حمل می کند.
غم هجرت از شهر و دیار را شاید بتوان بدوش کشیدن، اما غم هجران یار و مراد را تاب تحمل نیست.
برای ما دورافتادگان از یار و دیار ، فضای مجازی فرصتی بود شگرفت. چرا که روزشماری می کردیم تا حضرت مجذوبعلیشاه با فرمایشاتشان تسکینی بر روح و جان غربت زده ما باشند.

حال می بینیم که عزیزان در وطن نیز از این نعمت و موهبت محروم گشته و دوری راه و مسافت تنها، سبب فراق نیست بلکه حصر ایشان و عدم برخورداری از دستورات و فرمایشاتشان و عدم آگاهی از منویات شریفشان ما را به مردگان متحرک مبدل ساخته که زنده ایم، چون چاره ای نیست روح و جان و جسم خسته مان را.

جو خاموشی و آرامش گورستانی که بر شرایط مستولی گشته، دردی الیم است برای هر فقیری که چشم جز به مراد خود ندارد.

اگر جو حاکم و تحمیل شده بر سلسله ، مصداق حصر نیست ؟! پس در شرایطی که در فضای مجازی با کمترین تجهیزات، امکان تهیه فایل صوتی فرمایشات حضرتشان و یا تهیه ویدئو از سیمای نورانی ایشان و شنیدن فرازهایی از آموزه های گهربارشان را به پیروان و مریدان ایشان میدهد ، چرا این حداقلها را از ما درماندگان دریغ می ورزند؟!

حضرت ایشان در یکی از فرمایشاتشان فرمودند : “مسئولیتی که بر ایشان نهاده شده تعطیل بردار نیست و امکان استعفا از آن نیست” آیا رواست که میلیونها مرید و پیرو و دلداده ایشان از آموزه های عرفانی حضرتشان محروم باشند؟

این متن خطاب به کسانی است که به نحوی امکان اندیشیدن و رایزنی برای تغییر شرایط موجود را دارند تا به طریقی که امکانش هست شرایطی را فراهم سازند تا فقرای سلسله گنابادی از زیارت ایشان حتی شده به طریق اینترنتی یا شنیدن فرازهایی از فرمایشاتشان بصورت صوتی بهره مند گردند.