بخش نخست ؛ «از خود به خود با خود!»

۹۱۶

مرتاض و فقیر در هندوستان

معمولا مردم کوچه و بازار ایران به آدمهای «دوره گرد و یک لاقبا» که مجرد زندگی می کنند و غالبا در حال پرسه زدن و سیر و سیاحت از دیاری به دیار دیگرند و ورزشهای خارق العاده می کنند، مرتاض و «جوکی» می گویند.

در هندوستان آنها را «فقیر» هم می نامند.

در زبان سانسکریت مرتاض ورزیده را «سادو» می خوانند.

«سادو» مترادف با ساده در فارسی و خالص و صاف در زبان عربی به معنی «انسان مقدس» است.

برای رسیدن به درجه خلوص و پالایش از همه نوع آلایش ، هم باید تصحیح خیال ، هم تمرین تفکر صحیح، هم تغییر اخلاق کرد و هم معبد روح یعنی بدن را ورزش داد.

مجموعه این دروس را – که باید با نظر مربی مجرب انجام پذیرد، مردم عادی «ریاضت» می خوانند، اما از نظر کسی که این روش را شیوه زندگی خویش قرار می دهد، ریاضت «خودآزاری» یا شکنجه بخود دادن نیست.

ریاضت روش زندگی مبتنی بر تقوا ، خویشتنداری ، و پرهیزگاری به منظور تزکیه و تطهیر نفس اماره از تلذذات نفسانی است.

این روش در عموم مکاتب سلوکی ماقبل از ظهور قرآن مانند آیین برهمن یا هندوییسم ، بودیسم ، گنوسیسیسم مسیحی ، آئیین مانی و تصوف پیش از اسلام رایج بوده است.

ممکن است عده ای گمانن کنند که براساس بعضی اخبار و روایات ، ریاضت و رهبانیت در ادیان ابراهیمی و اسلام قدغن شده، اما چنین نیست و قرآن روش زندگی «قسیسین» و «رهبان» ها را که دلی خاضع و روح صاف داشتند مثال صادقی از سلوک الی الله میشمارد.

ورزشهایی که ریاضت شمرده می شوند از آن روی اهمیت دارند که روان را مانند جوجه مرغی در پوسته تن پرورش می دهد و به او اسرار پرواز و اوج گرفتن در آسمان و فلک گردی را می آموزد و آدم را از اسارت در برزخ پس از مرگ آزاد و خلاص می نماید.

فقیر ریاضت ورز در سلوکش در دنیا به صمدهی و در مرگ به نیروانا می رسد.

صمدهی استغراق قطره روان در اقیانوس بیکران هستی مطلق است.

نیروانا دروازه باز شده ای است که روان مانند تیری که از چله کمان بر می جهد، با شدت و شتاب از آن گذر می کند و به آزادی و رهایی از چرخه اسارت در برزخ و در ماده می رسد.

فقیران هندوستان رسیدن به نیروانا را چرخه شکنی یعنی خلاصی آتمن یا روان از چرخه کارما (قانون عمل و عکس العمل) و خلاصی ابدی از اسارت در بزرخ درازمدت «سامسارا» می شمارند و ذَلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ.

فقیرهای هندوستان این مراقبتها و ممارست ها روش برهمن می دانند. کسی که به درجه استادی و تربیت دیگران رسیده سادو خوانده می شود و زنان استاد در مکتب برهمن «سادوی» نام دارند و مرد و زن استاد ، تن پوشی بلند و زعفرانی رنگ بر تن دارند.

مجموعه آموزه های : دکتر سیدمصطفی آزمایش

پخش : اندیشکده سما

انتشار : چرخ سیمرغ

 

View this post on Instagram

 

از خود به خود با خود!

A post shared by چرخ سیمرغ (@charkhe_siimorgh) on