فرازهایى از فرمایشات حضرت آقای حاج دکترنورعلی تابنده مجذوبعلیشاه در تاریخ ۱۳۸۸/۷/۱۱

تقریباً یک قرن پیش، در یک مبارزه‌ای در انگلستان یک افسری که اسمش بایکوت بود- بایکوت حالا هم برای ما یک لغت است ولی او اسمش بایکوت بود- مثل اینکه توجّه کرد و این روش بایکوت را به قولی برای اوّل‌بار به کار برد یعنی یک عدّه‌ای را از خبر دادن و خبر گرفتن منع کرد، جلویش را گرفت، یک نحوه مبارزه‌ی مدنی. این را گفتند بایکوت، بعد دیگر بایکوت متداول شد.

پس این بایکوت در مقابل اراده‌ی خدا سد ایجاد کردن است. بایکوت یعنی از حال هم، از فکر هم، از نتیجه‌ی کار‌هایشان به دیگری خبر ندهید، یعنی راکد. البته در یک قلمرو موجب رکود علم هم می‌شود ولی آنوقت خداوند به روی بشر نمی‌آورد؛ که تو چنین غلطی کردی، داری جلوی کارهای من، جلوی اراده‌ی مرا می‌گیری! گاهی همانی که خودش اختراع کرده علیه خودش بر‌می‌گرداند.
موکّل می‌خواهد یک کاری بکند وکیلش کارشکنی می‌کند. از آن طرف می‌گوید این وسیله‌ای که جلوی اخبار را می‌گیری، یک افسرتان بایکوت اختراع می‌کند تو می‌گیری، من هزار وسیله‌ی دیگر می‌گذارم: اینترنت، سایت‌ها، بی‌سیم، رادیو و تلویزیون و… بنابراین این نحوه‌ی دشمنی، بایکوت کردن، اثر هم ندارد و به نتیجه هم نمی‌رسد.

در مورد خود ما درویش‌ها؛ گفتند بایکوت خبری، روزنامه‌ها را ببینید، رادیو، تلویزیون، هیچ خبری از ما نیست، ولی مردم بی‌خبرند؟ نه! اینقدر سایت، اینقدر اینترنت، هستند که نیازی به این چیز‌ها نیست. همانطوری که خداوند برای کسی که اسلحه‌ای اختراع می‌کند یا به کار می‌برد علیه خودش برمی‌گرداند، این نه‌تنها به ما ضرری نمی‌زند، ما از حال هم همه خبر داریم، الحمدللّه بی‌خبر نیستیم. یکی از درویش‌ها اگر در هر گوشه‌ی دهی مریض شود حتی دو تا عطسه بکند، هستند چند نفر که از او خبر بگیرند، اگر بیشتر شد همه را خبر می‌کنند. باید گفت: «عِرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری».
ولی از آن طرف یکی از بزرگان مملکتی در یک سخنرانی گفته بودند کار عمده‌ی پیغمبران خبررسانی است، شما هم یک عده‌ای را از خبررسانی منع کرده‌اید، یعنی چه؟ کار پیغمبری کردید یا کار ضدپیغمبری؟ این است که یکی دونفر نگران بودند و ناراحت و گله‌مند، نه!

خبر با خودمان است، خودمان باید از حال هم خبر داشته باشیم، در این صورت هیچ چیزی به ما صدمه نمی‌زند.