نقل می کنند مرحوم آیت اله بروجردی، زمانی گفته بود :
” هر کس غیبت مرا کرده، حلال می کنم جز معممان. چون آنها ابتدا با انتساب انواع فسق و فجور و زشتی به هر کس، غیبت او را نه تنها مباح بلکه واجب می کنند آنگاه زبان به غیبت او می گشایند”.
فصه پر غصه دروایش در ایران ، شباهت بسیار به سرنوشت کسانی دارد که مرحوم آیت اله بروجردی ، نگران خصومت معممان با آنها بود.
خوشبختانه توفیق قرابت با تعدادی از دروایش خداترس ، مردم دوست و نیکو سیرت را داشته ام . قریب به اتفاق آنان ، انسانهایی شریف هستند که حتی در کلام، آزار کسی را نمی پسندند.
به سهم خود شرمنده ام که در نظام مدعی دینمداری، بر دروایش عزیز و رهبران مورد احترام آنان ظلمی بی سابقه می رود و گروهی با تابلوی اصلاح طلبی یا اصولگرایی، با طرح ادعاهای دروغین علیه دراویش و قطب آنان ، زمینه ساز ستمی کمسابقه بر آنها شده اند.
اگر فلان مقامسابق جمهوری اسلامی از لندن علیهدراویش هرزه گویی نمی کرد و اگر نبود هم زبانی گروهی دیگر از اصلاح طلبان با اتهام افکنی های مبتذل جمهوری اسلامی، بی شک نه اعدام مرحوم محمد ثلاث به آسانی صورت می گرفت، نه خون رزمنده دلاور محمد راجی – که به دلیل شکنجه ماموران بی رحم جمهوری اسلامی جان باخت – پایمال می شد، نه صدور احکام سنگین علیه دهها درویش مظلوم به راحتی امکان پذیر بود و نه قطب سالخورده دراویش اینچنین تحت فشار قرار می گرفت.
به درگاه خدای منان، دست استغاثه بر آوریم و رفع ستم از همه ستم دیدگان را خواستار شویم.