ریشه شناسی واژه «مولازاده»

در تاریخ کهن تصوف و درویشی بسیاری از لغات و واژگان ریشه ای چند هزار ساله با خود دارند، برخی واژگانِ ما مثل کلمه صوفی در ۲۴۰۰ سال قبل حتی در یونان بکاربرده میشد که بمعنای حکمت و دانایی است ، که حتی گفته اند در صدر اسلام به کسانیکه برای ریاضت صوف برتن میکردند صوفی میگفتند یا در صفه ها می نشستند.

مقصود آنکه، از کتب برجای مانده از صوفیه ، به کلمات متعدد بین صوفیه به صدها لغات مشترک بر میخوریم که در طی صدها سال در کلیه متون وجود دارد. که در آن جایگاه مقام و منازل از ابدال و اوتاد و اولیا و قطب و… به وضوح صحبت شده است.

اما اخیرا یک واژه بطرز عجیبی در فضای مجازی بین متصوفه نمایان رایج شده، واژه مولازاده است!

واژه ای که در طول بیست سال سخنرانی قطب معظم سلسله گنابادی ، حضرت مجذوبعلیشاه حتی یکبار نیز بکار برده نشده و در هیچ کتاب عرفانی ، چه قدما و چه متأخرین ، این واژه بکار برده نشده است.

علت ظهور این کلمه به هر دلیل که باشد! این واژه تنها همانند سیادت نیست که جایگاه اجتماعی در میان داشته باشد بلکه این واژه اکنون پای را از گلیم فراتر نهاده و مقام و منزلتی عرفانی همچون شیخ، قطب، اوتاد ، اولیا ، … را برایش تعیین کرده است.

تصوف در طول تاریخ همیشه با خرافات مقابله کرده و اجازه نداده اند که موهومات قشریون داخل در این «مکتب خردگستر» شود بسان واژه «امامزاده» که موجب بیچارگی مردم شده و شریعت مداران ظاهری حداکثر استفاده را از آن برده و می برند و در چهل سال گذشته نیز آقازاده مضاف بر دیگر بدبختی های این ملت شد، که همگان شاهد هستیم!
نگذاریم گروهی خرافه گستر زلالی فرهنگ تصوف را به لجن زار مذهبیون بکشانند.

در همین رابطه بیشتر بخوانیم : 

موضوع انشاء امروز : «فرق بین آقازاده و مولازاده و چگونگی تفکیک آن»

بقلم : م.ص. از شیراز

نظرات طرح شده در این یادداشت الزاماً بازتاب دیدگاه اینفوصوفی نیست.