به بهانه ۲۷ آبان ماه، سالروز درگذشت ‘سیدخلیل عالینژاد’ نوازنده، خواننده و آهنگساز و از بزرگان مذهبی یارسان
“سید خلیل عالینژاد” در سال ۱۳۳۶ و در صحنه در استان کرمانشاه متولد شد. پدرش “سید شاهمراد عالینژاد”، نوازنده تنبور بود.
او مشق تنبور را با “نادر طاهری” آغاز کرد و پس از ۲ سال نزد “امرالّه شاهابراهیمی” رفت. همچنین از درویش “امیر حیاتی” نیز بهره برد و بعدها به محضر استاد “عابدین خادمی” راه یافت؛ در این دوره و به صورت همزمان سرپرستی گروه «تنبورنوازان صحنه» را نیز بر عهده گرفت. وی در سال ۱۳۷۵ در رشته موسیقی از دانشگاه هنر فارغالتحصیل شد.
او بر ردیف موسیقی دستگاهی ایران تسلطی کافی داشت. “سید خلیل” آواز را از مکتب “میرزا حسین خادمی” آموخته بود و از “نادر نادری” دف آموخت و تار را از “کیخسرو پور ناظری”، نواختن تارش به شیوه نوازندگی مکتب برومند نزدیک بود. “سید خلیل” همچنین علاوه بر نوازندگی تنبور به ساخت تنبور و سهتار نیز پرداختهاست و ساختههای او در کارگاه شخصیش با مُهر قلندر موجود است.
در اوایل دهه ۶۰ گروه «تنبور شمس» به سرپرستی “کیخسرو پورناظری” تشکیل شد و “عالینژاد” به جمع این گروه پیوست. حاصل همکاری با گروه «تنبور شمس»، تکنوازی و جواب آواز ماندگار “سید خلیل” در کاست صدای سخن عشق بود که با صدای “شهرام ناظری” انتشار یافت.
در اواسط دهه ۷۰ “سید خلیل” خود گروه «بابا طاهر» را تشکیل داد.
در سال ۱۳۷۱ “سیدخلیل” به وصیت “احمد عبادی” برای شرکت در مراسم خاکسپاری او به تهران رفت و دیگر هیچگاه به دیار خود بازنگشت.
او علاوه بر خوانندگی و تنبور نوازی سه تار و تار هم مینواخت و دستی چیره بر آن داشت.
“عالینژاد” پس از چند سال ماندگاری در تهران در سال ۱۳۷۹ برای شش ماه به «سوئد» رفت و برای یک سال نیز اقامتش را تمدید کرد؛ و عاقبت تنها چند هفته پیش از برگشتن به ایران در ۲۷ آبان ۱۳۸۰ در شهر «گوتنبرگ سوئد»، به دست افراد ناشناس به قتل رسید و خانه و جسم بی جانش به آتش کشیده شد. در مورد قتل “سید خلیل عالی نژاد” شایعه و داستان سرایی بسیار بوده و هست اما به لحاظ قانونی قاتل یا قاتلین او هرگز پیدا نشدند.
منبع : شهروندیار