پشت پرده تبلیغ فیلم پوچ بوقت شام

در ماههای اخیر اتفاقاتی که نه سهوی بلکه تعمدی در ایران افتاده است، بسیارند . بدنبال این اتفاقات گروههای مختلف مردمی اعم از کارگران، دانشجویان ، دراویش و غیره بطرق مسالمت آمیز واکنش نشان داده و خواستار حقوق اولیه شهروندی با حفظ کرامت انسانی شده اند.

در غالب این موارد خواست عمومی آنها به شدید ترین طرز ممکن از سوی حاکمیت جور و زور و تزویر سرکوب شده است.

بسیاری از آنها در پی اعتراضات مسالمت آمیز سرکوب و بازداشت شده و گاهی ماهها در بی خبری مطلق بدون داشتن حکم قضایی در حبس های غیرقانونی طولانی مدت بسر برده اند.

در نهایت جلادان دستگاه قضایی که بویی از انسانیت نبرده در دادگاههای استالینیستی آنها را با اتهاماتی نظیر جاسوسی برای عوامل خارجی سیا ، موساد و یا ام آی ۶ یا اقدام علیه امنیت ملی ، تبلیغ علیه نظام متهم کرده و یا خودکشی داده شده اند. (مرحوم کاووس سیدامامی یا سردارشهید محمد راجی)

تعدادی از معترضان نیز در پی تجمعات اعتراضی بازداشت و بدلیل شدت خشونت و سرکوب دچار نقص عضو و یا مشکلات حادّ جسمی و روانی شده اند. بعنوان مثال خانم شکوفه یداللهی از دراویش گنابادی در اثر شدت ضربات وارده بر سرش گفته میشود حس بویایی خود را از دست داده و یا درویش محمدیاور ثلاث بدلیل وارد آمدن ۱۷ ضربه باتوم بر فرق سرش در حالی که قصد فرار از مهلکه را داشته بازداشت و سپس در حالیکه بر روی برانکارد در انتظار مداوای جراحاتش توسط پرسنل بیمارستان بوده مورد بازجویی قرار گرفته و در شرایطی که در اغما بسر می برده اظهاراتی را بیان کرده که بعدها علیه وی در دادگاه فرمایشی – نمایشی موجبات صدور حکم سه بار قصاص را فراهم آورده است.

کاربرد واژه «داعش-درویش»ها که کلید آن در همان شبِ سرکوبِ دراویش در خارج کشور( لندن) توسط عطاالله مهاجرانی و در داخل توسط حسین شریعتمداری در روزنامه کیهان زده شد؛ بیش از پیش از ابعاد این فاجعه پرده بر می دارد.

آنجا که ابراهیم حاتمی کیا ابایی ندارد از موسسه صوتی – تصویری اوج وابسته به تسنیم و نسیم و ارگانهای وابسته به نهادهای امنیتی – اطلاعاتی کشورتمجید کرده و از تریبون جشنواره از عوامل این نهادهای بشدت امنیتی تقدیر به عمل آورد و از «کارگردان وابسته» بودنش دفاع کند.

حافظۀ تاریخی ایرانیان که روحشان با هنر گره خورده ، عربده کشی های آقای حاتمی کیا از تریبون را از یاد نخواهند برد.

بگفته نگارنده ذات هنر دعوت به آرامش و صلح است. هنر هرگز از ابزار رعب و وحشت برای رسوخ در دلها استفاده نکرده است.

در روزهای اخیر عوامل فیلم «به وقت شام» در اقدامی قابل تأمل و تأثر با ایجاد فضای رعب و وحشت وارد پاساژ پردیس کوروش شدند و در یک خیمه شب بازی رعب انگیز مایه وحشت و سنکوپ افراد حاضر اعمّ از میانسال ، خردسال ، زن و مرد و پیر و جوان بی اطلاع حاضر در محل شدند.

در شرایطی که روزمرگی ایرانیان با جو خفقان و رعب و وحشت همراه است و کوچکترین دلخوشی مردم با باتوم سرکوب نیروهای انتظامی – نظامی – امنیتی در کف خیابان به تلخی می گراید ، نیروهای النصر بالرعب رژیم آخوندی حتی از حیوان آزاری نیز غافل نشده و اسب را که حیوان نجیبی است برای ایجاد فضای رعب و وحشت روی گرانیت وادار به راهپیمایی می کنند.

مَخلَصِ کلام ، زمین و زمان ، اِنس و حیوان از عوامل النصر بالرعب این رژیم را امانی و پناهی نیست.

از فردای آنروز شهروندان حتی برای پاساژگردی و کمترین دلخوشی های روزمرگی نیز باید با ترس و لرز وارد مراکز خرید شوند.

اگرچه آقای حاتمی کیا پس از این اقدام قبیح زیر همه چیز می زند. ولی مردم چکیده افکار ایشان را با عربده کشی هایش فراموش نخواهند کرد.

اما واکنش اقای «کارگردان وابسته» به این نمایش خیمه شب بازی بسیار جالب است؛ چرا که وی کاملا نسبت به اقدام عوامل فیلمی که خود کارگردانی آنرا برعهده داشته ، اظهار بی اطلاعی کرده است. یکی نیست به این آقا بگوید : «آقای حاتمی کیا! اینجا صحنه فیلم نیست که در حال سیاه نمایی هستی و خودت را به کوچه علی چپ می زنی. اینجا پای ترساندن و ایجاد رعب و وحشت در میان مردم کوچه و بازار است.»

جالب آنست که وقتی ، کارگردانان چنین سناریوهای مسخره ای با واکنش منفی افکار عمومی مواجه میشوند و موج انتقادات بر سرشان فرو می ریزد یکی یکی، “کی بود؟ کی بود؟ من نبودمشان” را سر می دهند.

ابراهیم خان حاتمی کیا کارگردان وابسته ، آقای میرعالی مدیرعامل پاساژ پردیس کوروش و سایر دست اندرکاران فیلم اظهار بی اطلاعی کرده و حتی بازیگران این خیمه شب بازی ! اظهار می کنند که خودشان هم بازی عوامل پشت پرده را خورده اند.

یکی نیست به اینها بگوید : «کوچه و بازار و خیابان ، صحنه خیمه شب بازی نیست.»