واکنش انجمن اسلامی دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی به حکم ۱۲ سال زندان محمد شریفی‌مقدم
بسم الله الرحمن الرحیم
امروز ۳۰ مرداد ماه است. از ۲۸ مرداد و کودتا نوشتیم و ظلمی که زمانه بر کوچک و بزرگ روا داشت اما انصاف نیست مهر سکوت بر دهانمان بزنیم و از بی‌عدالتی صورت‌گرفته در حق دانشجو و یا هر فردی که دهانش به مجیز باز نمی‌شود، در حد توان خود چیزی ننویسیم.
دادنامه محمد شریفی مقدم، فعال صنفی دانشجویی دانشگاه صنعتی شریف، دیروز منتشر شد.
گوشه‌ای از مصادیق اتهام وی بدین ترتیب است:
– حمایت از دراویش و دیگر اقلیت‌ها در تریبون آزاد (!) دانشگاهی در دانشگاه شریف
– مشارکت در تهیه و فراخوان بیانیه فراگیر دانشجویان سراسر کشور؛ وی از ادمین‌های جمع‌آوری امضا در کانال‌های تلگرامی تشکیل‌شده جهت جمع‌آوری امضا در این خصوص بوده است
– راه‌اندازی و ادمین کانال تحت عنوان فتیگ که از این طریق اقدام به پوشش اخبار دانشجویان سراسر کشور با رویکرد ضد انقلابی نموده، در این کانال در راستای سیاه‌نمایی وضعیت کشور و تبلیغ علیه نظام منتشر شده است.
– ارسال اخبار و بیانیه‌ها به برخی از کانال‌ها و رسانه‌های ضد انقلاب مانند مملکته، وحیدآنلاین، هرانا و … جهت فضاسازی علیه نظام
– راه‌اندازی نشریه با نام فتیگ که شماره‌ی صفر آن منتشر شد.
– حضور در منزل رضا شهابی جهت دیدار با خانواده وی
– حضور در تجمع غیرقانونی دانشجویان چپ دانشگاه تهران در آذر ۹۶
– تئوریسین محکوم بودن نظام در مقابل فرقه [درویشان گنابادی] و تعیین وظیفه‌ی دائمی نظام در رفع نگرانی دراویش
تلاش کردیم و شعار دادیم که “مبادا دانشگاه امنیتی شود“ و آزادی، آن واژه‌ی عظیم و دور، از دانشجو سلب و هر سخن مخالفی با ارعاب و تهدید و حبس و زندان، در گلو خفه شود اما نتیجه‌ی تلاش‌هایمان به جایی ختم شد که حمایت از اقلیت‌ها (با وجود اینکه در اصل ۱۲ و ۱۳ قانون اساسی اقلیت‌ها حقوق قانونی و مشخصی دارند) در تریبون آزاد(!) دانشگاهی به مصداق اتهام بدل شد.
حمایت دانشگاه از دانشجو و بررسی مسائل درون‌دانشگاهی در خود دانشگاه که این روزها مفهومی‌ست از دست رفته ولی بهتر است مشخص‌شود آیا فعالیت و ابراز عقیده در دانشگاه جرم است اگر جرم است، مطابق با مفاد چه قانونی با دانشجویان به جرم تخطی از قانون، برخورد می‌شود؟ چهارچوب فعالیت قانونی در دانشگاه چیست؟ اگر جرم نیست، چگونه کوچکترین فعالیت و عقیده‌ی اندک زاویه‌داری با آقایان اینگونه محکوم می‌شود؟ اصل بر برائت است یا تفتیش عقاید؟ هدف از فعالیت تشکل‌های دانشجویی چیست؟
در این رخوت و سستی فضای سیاسی و اجتماعی کشور کوچکترین حرکت امیدبخش در بن خفه می‌شود و حکم و قاضی و زندان…
اتهامات امنیتی را که کنار بگذاریم تعدادی از این اتهامات در زمره‌ی نقض علنی حقوق و آزادی‌های فردی و شهروندی قرار می‌گیرد.
بار دیگر اصل ۲۷ قانون اساسی را بازگو می‌کنیم :
«تشکیل اجتماعات و راه پیمایی‌ها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است»
پس از این صحبت‌ها با آماج محکومیت‌های طولانی و سنگین روبرو می‌شویم؛
۸ سال، ۱۰ سال، ۱۲ سال و در پاره‌ای از موارد بیش از ۲۰ سال…
آیا نباید پاسخگویی در مقابل این اتهامات و محکومیت‌ها وجود داشته باشد؟ آیا معیار این ۱۰ سال و ۱۲ سال‌ها که به آسانی صادر و بلافاصله اجرا می‌شوند، قانون مجازات اسلامی‌ست یا اعمال نظر شخصی و سلیقه‌ای؟
افکار عمومی و دانشجویان خواستار شفاف‌سازی دقیق فرآیند صدور و اجرای این احکام است. علاوه بر این از وزارت علوم دولت تدبیر و امید می‌خواهیم نسبت خود را با احکام اخیر به صورت علنی مشخص سازد.
دولت برای احقاق حقوقی که طبعا باید به دانشجو اعطا می‌شد اما به ناحق از ایشان سلب گردید و تبدیل به شعار انتخاباتی پرشور و صدای دانشگاه شد، چقدر قادر به پرداخت هزینه است؟
آیا حامی دانشجویان و جنبش دانشجویی‌ست؟
«فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ أَنْجَیْنَا الَّذینَ یَنْهَوْنَ عَنِ السُّوءِ وَ أَخَذْنَا الَّذینَ ظَلَمُوا بِعَذابٍ بَئیسٍ بِما کانُوا یَفْسُقُونَ» اعراف: ۱۶۵
امضا
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی